Spelletjes spelen en een hoop geschiedenis

Mijn week als vrijwilliger bij de Kratie English School is enorm goed bevallen. De eerste avond schrok ik enigzins toen een meisje mij vertelde dat ze ergens in een tehuis woont omdat haar vader in de gevangenis zit en haar moeder haar vroeger sloeg. Dit was het eerste meisje dat ik sprak en met haar heb ik de hele week een erg goeie band gehad. Ook met de rest van de kinderen kreeg ik een steeds betere band, maar dat kwam door het doen van spelletjes.
Al na de eerste dag kwam ik er achter dat zowel de monniken als de kinderen van school eigenlijk alleen maar geïnteresseerd in je zijn als je een spelletje doet of als ze mogen tekenen. Uiteindelijk heb ik dus vooral galgje, pictionary en bingo gespeeld. De monniken waren iets gemotiveerder tijdens de les en konden wat beter Engels. Maar zodra ik de stickers tevoorschijn haalde werden ze helema gek. Uiteindelijk blijven het ook gewoon kleine jongens, die net als elke jongen van die leeftijd, heel erg van voetbal houden. Zo heb ik op de laatste dag met een andere vrijwilliger een topografie les gegeven aan de hand van voetbalspelers en hun nationaliteit.
De laatste dag was echt geweldig, ik heb me nog nooit zo geliefd gevoeld als op het moment dat de kinderen door hadden dat ik weg ging. Ze kwamen met z'n alle op me afrennen om me te knuffelen en we vielen bijna om. Na heel veel knuffels en kussen was het uiteindelijk echt tijd om gedag te zeggen.
De volgende dag ben ik door gegaan naar de hoofstad, Phnom Phen. Ik zat in een minivan met 6 Cambodjanen die een volume hadden alsof ze Italianen waren, wat betekende dat ik mijn plan om te slapen moest opgeven. Uiteraard ging het gesprek op een bepaald moment ook over mij en keken ze me allemaal aan terwijl ze steeds in de lach schoten. Op dat moment voelde ik me enigzins ongemakkelijk, maar ik vond het vooral een hilarische situatie.
In Pnhom Phen was er een Nederlandse jongen die ik in Laos had ontmoet dus konden we samen wat sightseeing doen: de oude gevangenis en de killingfields. Beide enorm heftige plekken, waar ik super veel geleerd heb over de verschrikkelijke geschiedenis van Cambodja. Daarna kijk je wel anders naar alle volwassenen op straat, wetend wat hun verhalen zijn. Echt oude mensen zie je niet, die zijn allemaal vermoord door de Khmer Rouge. Opgeleide mensen zijn er ook niet meer, geen wonder dus dat het land zo arm is. Er is duidelijk een verschil te zien met Thailand.
Ondanks al dit heftige nieuws hebben we ook nog wel kunnen feesten en weer een hoop nieuwe mensen leren kennen.
Na Pnhom Phen was het tijd voor Vietnam en heb ik de bus gepakt naar Ho Chi Minh. Waar er weer een 'bekende' was om het oorlogsmuseum mee te bezoeken. Ook hier was het weer vechten tegen de tranen. Daarnaast ben ik naar de Chu Chi Tunnels geweest. Een tunnelnetwerk dat de Vietnamezen tijdens de oorlog hebben aangelegd om in te schuilen. De tunnels zijn enorm klein, de Aziaten passen er in maar een Amerikaan zeker niet. Na 120m in zo'n tunnel gekropen te hebben, was ik zo blij om het licht te zien. Dat mensen daar leefde is erg heftig. Uiteindelijk hebben de Amerikanen de tunnels gevonden en er gif ingespoten. Dit zorgt ervoor dat er vandaag de dag nog steeds kinderen met een zware handicap geboren worden.
Naast al deze droevige dingen, heb ik ook enorm van deze grote drukke stad genoten. Na Bangkok dacht ik dat ik wat gewend was, maar dit waren nog meer scooters. En zodra het druk is op de weg rijden deze allemaal op de stoep.
De stad is een typisch chaotische, drukke, stinkende Aziatische stad. Toch zijn er sommige delen die heel Europees lijken qua architectuur. Net als in Laos is de Franse invloed duidelijk zichtbaar.
Na twee dagen in HCMC ben ik met een heerlijk luxe bus doorgereisd naar Dalat. Ik had een normale bus verwacht omdat het overdag was, maar ik kon heerlijk liggen. Slapen zat er alleen niet in met een huilende baby en een buschauffeur die elke minuut naar iedereen toetert. Toen ik uit de bus stapte werd duidelijk dat ik niet alleen weinig research gedaan had over mijn vervoer, maar ook over het klimaat. In mijn korte broek en shirtje was de 17 graden met regen toch wel heer erg koud. De rest van de dagen heb ik dan ook alleen maar in een vest rond gelopen net als iedereen hier. Na drie maanden temperaturen rond de 30 graden, voelt 15 graden als een echte winterse dag.
In Dalat had ik een geweldig hostel, om vijf uur eet iedereen samen en schep je gewoon lekker je bordje vol zoals thuis. Je leert zo ook heel snel veel mensen kennen. 's Avonds zijn we met zn alle uitgeweest naar een enorm bizarre bar. De bar is een doolhof met allemaal trappen en gaten waar je met een biertje in de hand rond loopt en klimt. Een dansvloer en muziek is er echter niet.
De volgende dag heb ik heel wat uren rondgelopen in de bergen en wat meer van het mooie landschap en de Vietnameze huizen kunnen zien. 's Avonds was het uiteraard weer tijd voor een feestje. De volgende dag zouden we tenslotte pas om half 10 opgehaald worden voor de canyoning tour. Hierbij zijn we wezen abseilen van watervallen en van een waterval naar beneden gegleden. Een hele avontuurlijke en vermoeiende dag. We waren met een groep van zo'n 25 man, bijna iedereen van het hostel was mee gegaan. De dag moest dus werderom met z'n alle met een feestje afgesloten worden.
Mijn plan was om maar één nacht in Dalat te blijven, maar na drie ben ik dan toch eindelijk door gegaan naar Hoi An met vijf andere van het hostel.