Een geweldig einde

Na drie dagen met de squad genoten te hebben in Bagan, was het tijd om met zijn vieren de nachtbus naar Kalaw te nemen. We moesten helaas van één iemand afscheid nemen en de andere persoon zou de volgende dag de dagbus nemen. Wat achteraf gezien misschien voor ons allemaal een betere keus zou zijn geweest. De bus had geen wc wat betekende dat er gewoon langs de kant van de weg gestopt werd als je moest plassen en je dan een zaklamp in je hand gedrukt kreeg. Misschien niet ideaal, maar ook geen ramp. Het probleem was alleen dat de planten die op de grond lagen allemaal doorns hadden waardoor ik uiteindelijk met een bloedende voet in de bus zat. Daarnaast kwamen we een stuk eerder aan dan ons verteld was, we waren al rond 1 uur 's nachts in Kalaw. We hadden geen hostel geboekt dus liepen toen in de kou (in de bergen kan het 's nachts erg koud zijn) met onze backpacks rond, op zoek naar een hotel dat open was. Uiteindelijk hebben we ergens een kamer voor ons vieren gevonden en hebben we toch nog een redelijke nachtrust gehad.

De volgende dag hebben we de lokale markt bekeken en een boeking voor de volgende dagen gepland. Na een nieuw goedkoper hotel gevonden te hebben, kwam onze achtergebleven vriendin ook aan en hebben we allemaal nog wat meer uitgerust. De volgende dag vertrokken we om 9 uur voor een driedaagse trekking. Mij was verteld dat het een makkelijke trekking was, waarbij alles vlak was. Nou dat moest ik wel aankunnen. We waren met zijn negenen, wij vijven, drie Duitsers en een gids. Ik kwam al snel met een Duits meisje aan de praat die mij geruststelde dat ze net zo onsportief aangelegd was als ik. Ook zij had gehoord dat deze trekking wel makkelijk was, dus vol enthousiame liepen we de eerste kilometers. Na een tijdje begon het wel wat zwaarder te worden en tegen de tijd dat het lunch pauze was, waren we toch een heel stuk minder enthousiast. Het uitzicht was enorm mooi, maar het landschap was toch alles behalve vlak. Die dag hebben we in totaal 18 km gelopen. 's Avonds sliepen we bij een familie in huis en hebben onze koks die overal mee naar toe reisden super lekker voor ons gekookt. Tijdens het avond eten kwamen we al snel tot de conclusie dat wij de enige twee waren die de trekking toch wel zwaar vonden. Dit was opzich al wel duidelijk doordat wij eigenlijk heel de tijd achteraan liepen. Na een avond op tijd naar bed moesten we de volgende ochtend weer vroeg op. Het begon met een heerlijk ontbijt waarna we weer vrolijk door liepen. De spierpijn was al enigzins aanwezig en wederom liepen ik en het Duitse meisje voornamelijk achteraan. Op de vlakke stukken waren we behoorlijk snel en liepen we soms vooraan, ook waren wij uiteraard de eerste die bij de lunch aankwamen. Alleen de stukken waar je moest klimmen waren echt niet voor ons gemaakt en tegen de tijd dat we bij de lunch aankwamen, zaten we er al behoorlijk doorheen. We hebben even de optie overwogen om samen achterop een motor te springen, maar hebben toch doorgezet. Het tweede deel hebben we vooral veel geklaagd over hoe zwaar we het hadden en hoe oneerlijk iedereen ons had ingelicht. Hoewel het echt zwaar was, was het zo wel erg gezellig en hebben we die dag toch de hele tocht van 20 km volgehouden. Dood op kwamen we 's avonds in de monastry aan. Gelukkig zou de laatste dag een korte dag zijn, althans dat had iedereen heel de tijd gezegd. Toen we hoorden dat het nog wel 15 km zou zijn, stond het huilen ons toch wel nader dan het lachen. Uiteraard konden we opgevrolijkt worden met een heerlijke avondmaaltijd waarbij ik de lekkerste pindasaus ooit op heb. 

De laatste dag begon heel zwaar. Inmiddels brandden mijn benen enorm en we begonnen met een heftige klim. Het feit dat we nog zo'n stuk moesten en alleen het Duitse meisje en ik het zwaar hadden, zorgden weer voor een enorme zeurpartij en ongeloof van ons. Hoe konden wij langzaam sterven en zij zo makkelijk doorlopen alsof ze de afgelopen dagen stil hadden gezeten. En zij bleven maar zeggen hoe makkelijk de trekking was. Ik snap nog steeds niet hoe zij in hun tempo van de omgeving genoten kunnen hebben. Wij hadden al amper het idee dat we om ons heen konden kijken omdat we door moesten lopen en tegelijk naar onze voeten moesten kijken om te zorgen dat we ze goed plaatsten en niet omvielen. Gelukkig was alleen het eerste stuk van de laatste dag heftig en was het daarna voornamelijk vlak. Het laatste stuk was zelfs geasfalteerd en al snel liepen wij twee voorop. Na de lunch konden we gelukkig genieten in een bootje. 

's Avonds hebben we met de squad het einde van de trekking goed gevierd in een bar. Uiteraard waren we allemaal te moe om het heel laat te maken, maar het was zeker een gezellige afsluiting. De volgende dag wilden we weer vroeg het water op. Dit werd zoals verwacht niet heel vroeg, zo gaat dat als je in een groep reist. Toch hadden we nog genoeg uren op het water en hebben we wat leuke dorpjes bezocht. Alle dorpjes hebben een eigen specialiteit zo zijn we bij een zilversmid en een weverij geweest. Erg leuk om te zien, maar ook wel enigzins commercieel. 

's Avonds was het tijd om afscheid te nemen van iedereen, want ik zou terug gaan naar Yangon om vanaf daar naar Thailand te vliegen. Ik had besloten dat ik de local bus zou nemen, want dat is een stuk goedkoper en het is altijd een leuke ervaring om te zien hoe de locals reizen. Een ervaring was het zeker, maar leuk is anders. De locals hebben niet bepaald een sterke maag en zaten (bijna) allemaal te kotsen. Af en toe sliepen ze even en dan begonnen ze weer. De man van de bus bleef maar zakjes uitdelen. Dit waren misschien wel de 12 ergste uren van mijn reis. Dit was echt afzien. Door mijn muziek hard aan te zetten probeerde ik het te negeren, maar dit was best lastig. Wat was ik blij toen we eindelijk aankwamen. 

Vanaf het bussstation  ben ik meteen naar het vliegveld gegaan om naar Bangkok te gaan. Tegen de tijd dat ik in Bangkok was, was ik toch wel erg moe. Nadat ik enigzins was bijgekomen in mijn hostel ben ik naar de Asiatique market geweest. Hier was ik al geweest in het begin van de reis, maar gezien het feit dat het zo goed bevallen was, wilde ik nog een keer langs gaan. Na de markt ben ik snel wat slaap in gaan halen. De volgende dag heb ik rustig aan gedaan en een meditatieklas gevolgd. Deze werd gegeven door een monk die erg goede uitleg gaf. Na nog wat rond gelopen te hebben, ben ik met drie andere wat gaan eten. Er waren nog behoorlijk wat dingen die op mijn lijstje stonden die ik weer wilde eten in Thailand. Vooral mango sticky rice stond erg hoog, dus hier heb ik die avond enorm van genoten. Op dat moment wist ik al dat ik al het eten enorm zou gaan missen. 

Zaterdag was het weer tijd voor een markt, de chatuchak weekend market. Mijn favoriete markt van mijn hele reis. Ook hier was ik al geweest, maar mijn hele reis had ik er al naar uit gekeken om hier terug naar toe te gaan. Hier heb ik weer de nodige dingen van mijn lijstje gegeten.

's Avonds was het weer tijd voor een nachtbus. Ik wilde namelijk nog graag het vrijwilligersproject bezoeken waar ik in het begin van mijn reis was geweest. 

Zondag ben ik eerst op bezoek geweest bij de weduwe uit Ampoe Phen waar ik eerder was blijven slapen. Ze nam mij met een vriendin van haar mee naar een meer waar ik een keer met O en andere vrijwilligers was geweest. Zoals alle Thai hadden ze weer super veel lekker eten en samen hebben we uitgebreid geluncht. Na een geweldige dag ben ik toen echt doorgereisd naar het vrijwilligersdorp. Hier heb ik kennis gemaakt met alle nieuwe vrijwilligers en heb ik me verbaasd over de vele dingen die veranderd waren in de tussen tijd. Het project was zeker opgeknapt en inmiddels gaven ze op nog meer scholen les.

Maandag was het tijd om naar school te gaan en zodra ik aankwam werd ik meteen weer enthousiast ontvangen. Het was enorm leuk om te zien dat de kinderen mij herkenden en mijn naam nog wisten. De verbazing op sommige gezichten was erg grappig om te zien. Ik ben weer terug gegaan naar de klas die ik meestal had, class 3, met een paar van mijn favoriete kindjes. In de ochtend luisterden ze echt verassend goed. De lunch op school was zoals altijd weer super lekker en enorm veel. Na de lunch heb ik gevolleybald met de kinderen.

Die avond was één van de vrijwilligers jarig. Ze had voor ons allemaal gekookt en een cake gebakken. Daarna hebben we nog wat biertjes gedronken bij het kampvuur. Het was echt super leuk om weer terug te zijn op deze vertrouwde plek. Hoe gek het ook klinkt, die plek voelt een beetje als mijn Thaise thuis. 

Dinsdag was alweer mijn laatste dag op school en heb ik vooral heel veel spelletjes gedaan met de kinderen. Ik heb nog één keer kunnen genieten van de lunch en omdat we maar met twee vrijwilligers waren konden we makkelijker praten met de leraren. Hoewel dit altijd een uitdaging blijft, gezien hun gebrekkige Engels. Maar ik kon vertellen dat het mijn laatste dag is en zij konden vertellen dat mijn favoriete leraar graag naar Nederland wilde en dat ik moest beloven dat ik nog een keer terug zou komen naar Thailand. Aan het einde van de dag mocht/moest ik nog een praatje houden voor de kinderen en heeft één leraar nog een hoop foto's gemaakt. Met tranen in mijn ogen heb ik afscheid genomen van iedereen en ben ik naar O gefietst. Die was ook heel blij om mij te zien en ik werd ook meteen met open armen ontvangen door haar gasten in het restaurant. Het waren schooldirecteuren van scholen in de omgeving en één ervan kon aardig Engels. Ze vroegen wat dingen en bleven maar zeggen dat ik zo bruin was. Thaise vrouwen doen er over het algemeen alles aan om zo wit mogelijk te blijven. Maar volgens de Thai zou ik in Nederland met deze kleur toch wel many boyfriends krijgen. Toen het donker begon te worden werd het toch tijd om afscheid te gaan nemen en zoals altijd zorgt O super goed voor iedereen, dus werd ik naar huis gebracht met de auto.

Het voelde heel gek om die avond voor de laatste keer mijn backpack in te pakken en te bedenken dat het er nu toch echt op zat. De volgende ochtend nam ik de eerste bus, of naja dat was het plan. Deze miste ik, want ze rijden nou eenmaal niet volgens een bepaalde dienstregeling. Gelukkig kwam er ongeveer een uur later nog één. Ik ben toen eerst weer naar de weduwe in Ampoe Phen gegaan die meteen ontbijt voor me maakte. Die middag zouden zij en haar vriendin mij naar de luchthaven brengen voor mijn eerste vlucht richting Bangkok. In Bangkok had ik acht uur overstaptijd. Wat een lange tijd is, maar met het verkeer in Bangkok, de wissel van luchthavens en mijn zware backpack was het niet genoeg tijd om nog even de stad in te gaan. Dus heb ik heel lang op de luchthaven moeten wachten tot mijn vlucht om 2 uur 's nachts eindelijk vertrok. Deze vlucht ging richting Abu Dhabi waar ik wederom moest wachten, dit keer gelukkig maar 3 uur. Vanaf hier vloog ik naar Schiphol waar ik rond half twee 's middags landen. Inmiddels was ik zo'n 28 uur onderweg geweest. De reis verliep verder soepel en in Bangkok heb ik zelfs nog een bekend iemand gezien op de luchthaven. Geen idee wie, maar iedereen werd helemaal gek en er werd non stop geschreeuwd. 

Op Schiphol verwachtte ik alleen mijn ouders te zien, maar ook mijn broertje, opa en Nina en Maartje stonden er. Nina en Maartje hadden zelfs een spandoek gemaakt, wat mijn thuiskomst helemaal compleet maakte.

Inmiddels begin ik enigzins te wennen aan alles hier, behalve de kou dan. Ik heb echt vijf geweldige maanden gehad waarin ik ontzettend genoten heb. Iedereen die twijfelt om te gaan reizen, zou ik het zeker willen aanraden en ik geef met alle liefde tips over alle geweldige dingen die er in Azië te zien zijn.

Iedereen enorm bedankt voor het lezen van mijn blog, de lieve reacties die ik heb gekregen zijn zeker een goeie motivatie geweest om te blijven schrijven.