Backpacken is een feestje met lieve mensen

De zeven uur durende treinrit van Malang naar Yogyakarta viel me reuze mee, helemaal gezien ik het goedkoopste ticket gekocht had en dus weinig verwachtte. De trein had echter gewoon stopcontacten, ventilators en een schone (!!) squad wc. Daarnaast kwam ik nog met wat locals aan de praat waardoor de tijd zo om was.
In Yogyakarta had ik een geweldig hostel waar ze rond 6 uur GRATIS snacks hadden! Hier komen natuurlijk een hoop mensen op af, dus al gauw was ik deel van een super gezellige groep, de yogya crew. Hoewel ik die avond vroeg naar bed wilde, ben ik toch nog mee gegaan naar een bar. Hier zag ik al snel de eerste kakkerlak en later kwam er ook een muis bij het gezelschap.
Ons plan om om vijf uur op te staan om als eerste bij de Borobodur te zijn, mislukte enigzins. Rond half acht zat ik uiteindelijk achter op de scooter op weg naar de Borobodur. Bij de tempel werden we gratis rondgeleid door een student die zijn Engels wilde oefenen.
Na deze avond weer in dezelfde bar te zijn geëindigd zouden we de volgende dag gelukkig iets later beginnen. Het plan was om rond 10 uur richting een waterval te gaan om te zwemmen. Inmiddels hadden we een groep van 8 man, dus duurde het zo'n 2 uur voordat we daadwerkelijk vertrokken. Dit irriteerde me enigzins en was weer een bevestiging dat alleen reizen zo enorm fijn is. De waterval was geweldig en er waren vooral locals, zoals op veel plekken op Java. Een Duitse jongens heeft zelfs nog een local uit het water gered die niet kon zwemmen. Na de waterval gingen we terug naar het hostel om vanaf daar met een wisseling van wat mensen naar de andere bekende tempel te gaan: de Prambanan tempel. We moesten voor 17.15 binnen zijn en hadden 20 minuten om er te komen, de rit zou bijna 40 minuten zijn volgens google maps i.v.m. spits. Ik zat zoals altijd achterop bij één van de twee jongens uit India dus die wist wel hoe hij gas moest geven. Net op tijd kwamen we aan, om tot de conclusie te komen dat zijn vriend zijn kaartje had... Gelukkig kwamen de andere scooters toch ook vrij snel na ons aan. Niet iedereen van ons had al een kaartje en de kaartverkoop was gesloten, na lang onderhandelen mochten we toch naar binnen. We waren allemaal zo opgelucht en blij dat we het gehaald hadden en moesten nog even bijkomen van de gekke rit. De tempel was echt enorm mooi en indrukwekkend. Het feit dat er bijna geen andere mensen waren, maakte het helemaal leuk. We konden dan ook een uitgebreide fotoshoot houden bij de tempels tot we er uit gegooid werden omdat ze nu toch echt gingen sluiten.
De avond hebben we goed afgesloten in een Indisch restaurant waar de twee jongens uit India ons mee naar toe genomen hadden en ons trakteerde op een geweldige maaltijd.
De volgende dag gingen we met een nog grotere groep (en ja dus nog meer vertraging) tuben. Dit betekent dat je op een band over het water dobbert. Eerst gingen we door een grot en daarna over een rivier, dit was vooral erg leuk omdat we zo'n grote gezellige groep hadden.
Mijn laatste dag in Yogyakarta heb ik zelf wat sightseeing in de stad gedaan. Na heel de tijd met een grote groep op pad te zijn geweest, voelt het heerlijk om even een dag alleen te zijn. 's Avonds hebben we wel weer met z'n alle gegeten en toen onze vaste bar ging sluiten ben ik met nog een paar andere naar een club gegaan.
Na een paar uurtjes slaap was het helaas tijd om afscheid te nemen van alle geweldige mensen die ik had leren kennen en de trein te pakken naar Bandung. Erg jammer, maar ik heb heel mijn reis al uitgekeken naar Bandung dus ik was blij dat ik er eindelijk echt heen zou gaan. Bandung was voor mij erg bijzonder omdat één van mijn opa's hier tijdens zijn dienstplicht heeft gezeten. De avond dat ik aankwam ben ik gezellig met twee jongens uit Delft gaan eten. Zij studeren net als ik civiel en doen een stage in Bandung. Hoewel het een lange rit was naar het restaurant en we allemaal enorm honger hadden, was het het wachten zeker waard. Vanaf een berg hadden we een prachtig uitzicht over de stad.
De volgende dag ben ik naar de stad in de buurt van Bandung (Cimahi) geweest waar mijn opa daadwerkelijk woonde. Hoewel hier niks te beleven was en er geen sporen van het Nederlandse koloniale verleden te ontdekken waren, voelde het wel heel speciaal om hier rond te lopen.
's Avonds ontmoette ik een paar andere meisjes in het hostel waarmee ik de volgende dag naar kawah putih zou gaan, een witte krater. Dit was echt een super gezellige dag met een hele aardige taxi chauffeur. De dag hebben we afgesloten met het koken/bakken van pasta en pannenkoeken in de keuken van ons hostel.
Tijdens mijn laatste ochtend in Bandung heb ik de stad zelf verkend en een tour gedaan rond de oude coloniale plekken. Zo ben ik naar een oud Hollands snoephuis geweest waar ze nu nog bokkenpootjes en eierkoeken verkopen. Naast wat coloniale gebouwen heb ik ook het ereveld bezocht, een militaire begraafplaats. Hier kreeg ik wel tranen in mijn ogen, want wat staan daar enorm veel kruizen. Heel gek om ook kruizen te zien van mensen die rond dezelfde tijd als mijn opa geboren waren en rond dezelfde tijd als hem in Bandung waren. Toch fijn dat mijn opa over de slagers ging en niet stond te vechten.
In de middag was het weer tijd voor een treinrit naar mijn laatste bestemming op Java: Jakarta. Daar aangekomen kon ik meteen van het verkeer genieten achterop de scooter met mijn backpack, kleine rugzak en nog een tasje. Hoewel iedereen mij van te voren had verteld hoe verschrikkelijk de stad was, vond ik het een geweldige stad vanaf het eerste moment.
Helaas had ik maar één dag voor sightseeing, wat na een gezellige avond uit nog maar één middag was. Ik heb me daarom moeten beperken tot het beklimmen van het nationale monument en het bezoeken van de oude stad. Er heerste echt een gezellige sfeer in de oude stad met een groot plein (vroeger het Stadhuisplein) waar heel veel mensen zaten. Ik heb hier een tijd rond gelopen, interviews afgelegd voor schoolopdrachten en foto's genomen met iedereen die dat wilde en dat waren er een hoop. Dit was zeker een goede afsluiting van mijn tijd in Indonesië.
De volgende dag vloog ik naar Kuala Lumpur. Hier heb ik aan het einde van de dag een klein beetje sightseeing gedaan, maar vooral geprobeerd bij te slapen.
Zaterdag heb ik wel volop sightseeing gedaan en de beroemde torens bezocht.
's Avonds was het tijd om mijn verjaardag te vieren. Ik had een Ierse jongen en een Nederlands meisje gevonden die wel met mij wilde feesten. Hoewel de drank in ons hostel erg duur was, hadden we om de hoek een goedkope drankwinkel gevonden. Eigenlijk mocht je geen drank het hostel in nemen maar als een stel pubers kwamen wij met veel te grote flessen cola het hostel in lopen. Hier hebben we echt de grootste lol om gehad en hoewel het super duidelijk moet zijn geweest dat we drank hadden, werd er niks van gezegd. Uiteindelijk hebben we voordat we de rooftop van ons hostel op gingen nog een Duitse jongen mee gesleurd en met zijn vieren hebben we heel goed mijn verjaardag ingeluid. Om twaalf uur precies hadden ze happy birthday voor mij aangevraagd, enorm lief!
De volgende dag, mijn verjaardag zelf, was wel even afzien. Het feit dat de maandag dat ik weg ging de man uit de drank winkel mij herkende en super vrolijk naar mij zwaaide, zegt waarschijnlijk wel genoeg over onze toestand die ochtend. Hoewel we van te voren bedacht hadden om bij grote luxe hotels naar binnen te gaan en daar aan het zwembad te gaan liggen, voelde dit toch als te veel moeite.
Ons plan was om dan maar naar de bioscoop te gaan. Één maal bij de bioscoop aangekomen te zijn, bleek er de komende twee uur geen film te beginnen. Enigzins teleurstellend maar dan zouden we wel naar een museum gaan. Daar aangekomen was dat gesloten. Op goed geluk zijn we toen naar een planitarium gelopen. En ja wel, deze was ook gesloten. Inmiddels konden we de humor van deze dag wel inzien. Uiteindelijk hebben we een park gevonden met leuke bamboe hutjes waar we heerlijk gerelaxed hebben. Helaas liet hier een jongen zijn telefoon ook nog eens kapot vallen. Tijd voor ons dus om terug te gaan naar het hostel en in bed te gaan liggen. We waren allemaal dood op en voor ons gevoel was het hostel heel ver weg. Genoeg reden dus om een taxi te nemen. Na zo'n twee minuten in de taxi kwam ik tot de conclusie dat ons hostel toch wel erg dichtbij was.
Achja, sommige dagen gaan nou eenmaal wat minder soepel.
Het was verder wel een hele gezellige (verjaar)dag en deze zouden we afsluiten met één drankje op de rooftop. Uiteraard werden dit er wat meer en stonden we weer met buckets op de dansvloer.
Hoewel ik me niet echt jarig heb gevoeld, heb ik wel enorm genoten, net als alle andere dagen. Backpacken voelt eigenlijk elke dag wel als een feestje.
De volgende dag vloog ik gelukkig pas aan het einde van de dag naar Yangon in Myanmar (Burma). Hierdoor kon ik nog naar het winkelcentrum met een pretpark met achtbaan er in. Ja, in Kuala Lumpur kan dat gewoon.
Rond twee uur zou ik naar de luchthaven gaan, want dat was niet zo ver weg en dan had ik daar twee uur de tijd. Ruim zat, want de vorige keer op de luchthaven kon ik overal gewoon doorlopen.
Dit was mijn plan, maar het liep toch wel even anders. Op weg van de luchthaven naar de stad was ik in de bus in slaap gevallen. Ik dacht dat ik heel kort geslapen had en de busrit max. 30 minuten zou zijn. Deze was uiteindelijk vijf kwartier. Een stuk later dan gepland kwam ik dus op de luchthaven aan. Enigzins in paniek, maar na ingecheckt te hebben, was ik weer helemaal ontspannen. Waarschijnlijk iets té. Ik was namelijk vergeten dat de vorige keer dat ik vanaf deze luchthaven vloog het eerste kerstdag was. Een dag waarop niemand reist en het dus erg rustig is. Deze dag was het wel druk dus stond ik nog in de lange rije bij de douane terwijl mijn vlucht al aan het boarden was. Enigzins in paniek heb ik toen iedereen met mijn liefste glimlach gevraagd of ik misschien voor mocht. Gelukkig liet iedereen me voor en daarna heb ik tussen de verschillende security checks gerend naar de gate, waar ik gelukkig nog net op tijd aan kwam. Dit was wel even spannend en toen ik eenmaal in Yangon met al mijn bagage in het hostel aan kwam voelde ik me zo opgelucht. Ondanks dat de afgelopen twee dagen zo chaotisch en moeizaam waren, was het toch weer gelukt heelhuids in een nieuw land aan te komen.
En wat voor een land! Zeker na Kuala Lumpur wat echt als een westerse stad aanvoelde was dit weer even omschakelen. Yangon was weer echt Azië, maar dan zonder toeristische plekken en met nauwelijks blanke toeristen op straat. Samen met iemand uit mijn hostel hebben we de Indiase wijk bezocht. Hier hebben we heerlijk gegeten en natuurlijk weer de eerste ratten gespot. Yangon moet echt een walhalla zijn voor ongedierte want wat ligt er een hoop afval op straat. Ondanks dat vond ik het meteen een geweldige stad.
De volgende dag kon ik me dan ook heel goed vermaken met gewoon rond lopen in de stad en zo veel mogelijk streetfood uitproberen. Die dag kwam ik ook met wat locals in contact die allemaal super aardig waren en gewoon graag even een praatje maken. Tussendoor spugen ze heel de tijd hun bloedrode speeksel uit, wat door een bepaald soort kauwtabak die kleur heeft. Ja in Azië is dat heel normaal om iedereen overal op straat te zien roggelen...
Die avond was het al tijd om door te reizen naar Bagang. Na een gezellige busrit waar ik een Australisch meisje leerde kennen en een oude vrouw uit Myanmar kwamen we enorm vroeg aan. We hebben toen nog ergens in de lobby van een hotel geslapen voor we tempels gingen spotten. Dit hebben we met een e-bike gedaan. Hoewel ik heel de tijd dacht dat het om elektrische fietsen ging, waren het daadwerkelijk elektrische scooters.
Na even twijfelen had ik besloten dat dit dan maar mijn eerste ritje op een scooter moest zijn. Het voelde eerst even onwennig maar super gaaf. We waren uiteindelijk met zijn vijven en hebben super veel gezien. De tempels waren gaaf, maar het leukste was wel om off road te gaan. Op zandwegen waarbij we allemaal moeite hadden om niet om te vallen en dan bij verlate tempels uit te komen. 's Avonds trad een van de jongens op in zijn hostel voor een gratis nacht, dus daar hebben we de dag met z'n alle afgesloten.
De volgende dag hebben we een berg bezocht, mount Popo, met een monastry bovenop en zijn we 's middags in een luxe resort aan het zwembad gaan liggen met een geweldig uitzicht. Hier zijn we tot zonsondergang gebleven. Onze laatste dag in Bagan hebben we weer op de e-bikes rond gereden en hebben we de zonsopkomst vanaf een tempel bekeken. Op de zandwegen hebben we wederom weer heel hard om elkaar gelachen.
's Avonds was het tijd om door te gaan naar Kalaw vanaf waar we naar een meer zouden wandelen.
Inmiddels kan ik vertellen dat ik die drie daagse tocht heb overleefd. Maar daarover vertel ik volgende keer meer, want dit verhaal is inmiddels alweer veels te lang!