Een warm welkom

Na 10 dagen in Teheran, heb ik een gemiddelde van 1 auto ongeluk per 5 dagen. Op dit feit na, voel ik me enorm veilig. Om maar even wat te noemen, als ze hier met hun pinpas betalen dan vertellen ze hun pincode aan de kassière. Als ik vertel dat mijn pincode top geheim is en ik niet snap dat zij deze aan iemand vertellen, kijken ze me heel vreemd aan. Je kunt toch prima je pincode vertellen, je kunt hem tenslotte altijd nog veranderen als je zou willen. Blijkbaar is de kans dat je pinpas gestolen wordt hier niet zo groot.

Mijn aankomst in Iran ging relatief soepel. In het vliegtuig had ik een Iraanse vrouw ontmoet die inmiddels al lange tijd in Duitsland woont. Gezien ik alleen reisde, kwam haar moeder instinct naar boven dus liep ze overal met me mee naar toe. Wat achteraf wel fijn was gezien mijn backpack niet in Iran was aangekomen. Zij kon in het Iraans aangeven dat mijn tas miste en zo regelen dat ze mij belde als hij terecht was. Gelukkig sliep ik mijn eerste week bij een heel lief meisje, Ghazal, waarvan ik kleren mocht lenen. Achteraf gezien, zag ik er in die kleren toch wel het beste uit.

In de eerste week heb ik vooral veel sightseeing gedaan en zo veel mogelijk proberen te leren van het leven in Iran. Tot mijn verbazing waren alle jongeren meteen super open. Zo vertelden ze dat de meeste jongeren niet gelovig zijn en dus ook niet bidden. Hun ouders wel, drie keer per dag, maar zij zijn gewoon vrij om te kiezen of ze wel of niet geloven. Verder hebben de meeste ook een relatie, iets wat wel aan de moeders verteld wordt, maar wat een geheim is voor de vaders. Daarnaast vertelde ze dat bijna iedereen iets aan haar(/zijn) neus heeft laten doen. Gezien de hoofddoek hier verplicht is, willen vrouwen er alles aan doen om hun gezicht zo mooi mogelijk te maken.

Tijdens week twee slaap ik in een ander, heel groot en gezellig gezin. Nu ben ik vooral bezig met kinderdagverblijven af gaan en daar met alle kinderen te springen en te zingen, wat behoorlijk vermoeiend is in deze hitte. En gezien reizen met de metro al gauw meer dan een uur duurt moet ik vaak vroeg op. Reizen met de auto is echter niet veel beter gezien het 24/7 één grote file is waar iedereen probeert voor te dringen. Kortom dit is ook chaos.

In mijn vrije tijd ben ik vooral bezig om al mijn vriendschappen te onderhouden. Als toerist ben je heel speciaal dus wil iedereen je zo veel mogelijk zien en willen ze graag dat je ook hun huis bezoekt. Bij elk bezoek wordt je uiteraard helemaal vol gepropt met lekker eten. Ik weet inmiddels al het Iraanse woord voor lekker, het volgende wat ik ga leren is: ik zit vol. Iets wat me deze reis wat me de komende weken geheid nog van pas zal komen.