Helemaal thuis in Tehran

"Daram mit terikam!", oftewel: "Ik ontplof!". Inmiddels heb ik gelukkig geleerd hoe ik kan zeggen dat ik echt niet meer verder kan eten. Daarnaast kan ik ook meedelen dat ik geen aanrijdingen meer heb meegemaakt. Kortom, het gaat helemaal goed met me.
Toch gaat niet altijd alles over rozen. De eerste paar dagen was alles nieuw en was ik vooral druk bezig met genieten en alles op me in te laten werken. Na een tijdje kom je echter ook achter de wat minder leuke kanten van het leven in Iran. De gezinnen waar ik heb geslapen zijn stuk voor stuk allemaal super lief, maar enorm beschermend. Wat je vergeleken met thuis toch behoorlijk in je vrijheid beperkt. Het liefst gaan ze overal met je mee naar toe en er zijn ineens weer tijden waarop je thuis moet zijn. Natuurlijk hartstikke lief bedoeld en doordat ze de taal en de stad kennen kom je soms wel op bijzondere plekken. Zo zijn kruiden zaken echt mijn favoriete winkels en regelde mij host dat ik heel het magazijn mocht zien, wat echt heel groot en ongeorganiseerd was. Af en toe is die begeleiding echter ook behoorlijk verstikkend.
Vandaar dat mijn uitje afgelopen weekend als een enorme verademing voelde. Samen met vier andere ben ik naar Isfahan gegaan, een super mooie stad, waar we lekker van de vrijheid van een hostel genoten hebben. Ondanks dat dit duidelijk de meest toeristische stad van Iran is, zijn de mensen totaal niet gewend aan buitenlanders. Ze staren je lekker ongeneerd aan en soms vragen ze je om een foto of je nummer. Inmiddels weet ik dat ik oude vrouwen maar beter niet mijn nummer kan geven. Zij willen je namelijk graag koppelen aan hun zoon zodat hij een Europees paspoort/visum kan krijgen. Iets wat heel veel mensen graag willen, maar heel moeilijk te krijgen is, zelfs als ze alleen op vakantie willen. Ik kreeg ook al de tip dat als een jongen je veel aandacht geeft en je er van af wil, je moet zeggen dat je in Iran wil blijven wonen en niet meer terug wil naar Nederland. In 99% van de gevallen zullen ze dan interesse kwijt raken, ook weer handig om te weten.
Zo blijf ik elke dag weer nieuwe dingen leren over hoe Iran in elkaar zit en ondertussen verzamelen ik en mijn backpack behoorlijk wat kilo's.
Ondanks dat alle beperkingen af en toe lastig zijn, blijf ik genieten van deze ervaring met super aardige mensen. Zo zat ik gister in een gedeelde taxi. Het was al donker, ik had een lange dag gehad en ik wist niet zeker of dit de juiste taxi was want het was niet de kleur die mij verteld was. Bij gebrek aan beter stapte ik toch in en uiteindelijk was het mijn beste taxi rit tot nu toe. Één man het net brood gekocht en ging dat aan ons allemaal uitdelen (op dit moment moest ik heel hard me best doen om mijn lach in te houden, uiteraard lukte dat niet). De taxi chauffeur was super aardig, sprak een beetje Engels en weigerde uiteindelijk om mijn geld aan te nemen.
Opmerkelijk is dat als je deze mensen in het verkeer of in het openbaar vervoer tegen komt ze niet meer zo aardig zijn. Het concept van eerst mensen laten uitstappen en dan pas instappen is hier nog niet helemaal doorgedrongen. Het is gewoon allemaal tegen elkaar in duwen en hopen dat het je lukt de metro in te komen anders moet je nog een behoorlijke tijd wachten op de volgende. Ook is het vechten om de metro uit te komen. Op deze drukke tijden kies ik er dan ook vaak voor om in het "women only" gedeelte te gaan zitten, hoewel ik moet zeggen dat de mannen goed op je passen in het gemengde gedeelte en soms zelfs opstaan voor vrouwen zodat die kunnen zitten.