Het zware leven als stagair

Na de overwinning in Paramaribo was het tijd om terug te keren naar Moengo, voor een weekje rust. Voor de meiden onder ons was dit een week waar we vooral de jongens kei hard hebben kunnen uitlachen. Om de tijd te doden deden ze challenges met veel bier en nog meer Fernandez (mierzoete frisdrank waarvan je tanden spontaan uit je mond vallen). Ook moesten ze nog naar de kapper gaan hier in Suriname, in ruil voor geld voor het project. Het feit dat de kapper geen opleiding had, hun wenkbrouwen flink toegetakeld zijn en de foto's niet op facebook mogen zegt wel genoeg.

In het weekend was het weer tijd om naar "De Stad" te gaan, Paramaribo. Zaterdag was het Srefidensi, oftewel onafhankelijkheidsdag. Overal op straat zijn dan eetkraampjes, die allemaal hetzelfde verkopen. Ook zijn er hier en daar wat bandjes en zo belandden we ineens op een terras waar we met wat oudere Surinamers lekker zijn gaan dansen. Er moet bij gezegd worden dat alle Surinamers, man en vrouw, toch heel wat losser in de heupen zijn dan wij. Door de verschillende Parbo's (glazen bierfles van 1L) die we aangeboden kregen, zijn we toch behoorlijk lang blijven hangen.
Het weekend werd zondag goed afgesloten met een boottochtje naar Braamspunt, waar we heel veel dolfijnen van dichtbij konden bewonderen. Wat is het leven als stagair toch zwaar.....

Terug in Moengo moest er natuurlijk wel wat aan het project gedaan worden en zijn we begonnen met het werven van leraren om samen mee te werken aan ons project. Voor het werven en voor de bijeenkomsten zorgen we elke keer weer dat we zelf iets bakken. Lekker eten is tenslotte overal de manier om mensen te trekken!

En zoals hier blijkt, als je niet veel doet, gaat de tijd best snel voorbij. Voor we het wisten waren we alweer opweg naar het Surinaamse binnenland. Na een drie uur durende busrit, hield de weg op en moesten we verder op de boot. Best lekker zo'n boottochtje in de zon, word je bruin van. Niet dus! We waren vijf minuten onderweg en we hadden een tropische bui te pakken. De rest van de vijf uur heeft het steeds geregend en gewaaid, dan is Suriname ineens toch best wel koud... Gelukkig hebben we onderweg wel mogen genieten van Kaaimannen ter compensatie.
We sliepen op Fungu Island, enkel bewoond door de gidsen van het natuurreservaat. Die hun tijd vooral doden met het roken van wat joints en het drinken van rum en Parbo's.
Na een optreden van wat locals was het tijd voor een goeie nachtrust. Toen we "lekker" in onze hangmat lagen, bleek Suriname ook 's nachts in de jungle bést wel koud. Gezien we daar niet echt op voorbereid waren, was onze nachtrust toch wat minder goed. Ach, eerlijk is eerlijk, die intens lange wandeling de volgende dag was ook met een goede nachtrust veel te zwaar geweest voor mij. Want oh, oh, oh, wat was dat enorm lang. Die berg was stijl, en ik was al moe na de wandeling naar de voet van de berg en toen moesten we nog klimmen. Maar, ik heb de top bereikt en het uitzicht was wel ontzettend mooi!! De terugweg was weer veels te lang. Omdat er heel veel takken en boomwortels op de grond van de jungle liggen, moet je constant naar de bodem kijken als je loopt. Als je lang genoeg naar die bodem kijkt zie je geen verschil meer tussen de bodem van de Surinaamse jungle en de bodem van een willekeurig Nederlands bos. Dit is niet echt motiverend tijdens zo'n lange wandeling waarbij inmiddels je hele lichaam pijn doet. Het liefst was ik dan ook op de grond een potje kei hard gaan zitten janken en had ik me niet meer veroerd. Maar als strong independent woman heb ik er uiteindelijk toch maar voor gekozen om met een chagrijnig hoofd door te lopen en niet tussen de wilde boszwijnen en giftige slangen achter te blijven. De volgende dag was de wandeling naar een waterval gelukkig wat korter, overigens werd ik daar ook steeds minder vrolijk naarmate de tijd vorderde. Dat we in de waterval konden zwemmen was dan wel weer een leuke bijkomstigheid.

Na het zware weekend kwam onze professor uit Delft op bezoek om een kijkje te nemen. Reden genoeg dus om weer hard aan het werk te gaan. Inmiddels zou de kas ook in Paramaribo aankomen dus gingen twee van ons die ophalen. Eenmaal in Paramaribo was het ineens niet zo zeker meer dat onze kas die dag aankwam. Er zou wel een boot komen, maar ja of die kas erop zit dat wist niemand. Ze waren de kas toch wel een soort van kwijt. De Surinamers aan wie we dit vertelde waren niet verbaasd. Wij wel en de paniek sloeg toe. Na een belletje naar Nederland bleek dat onze kas wel degelijk die dag zou aankomen. Helaas duurt het vanaf dat moment nog wel een week totdat de kas ook echt overgedragen kan worden dus loopt het weer wat uit. Dan nog maar een weekje extra rust!