Genieten van Suriname

De eerste twee weken zitten er alweer op! De tijd vliegt ondanks dat we hier nou ook weer niet zo veel te doen hebben.
Bij aankomst op de luchthaven werd al snel duidelijk dat het tempo hier een stuk lager ligt. Het duurde behoorlijk lang tot we door alle controles heen waren en we eindelijk onze bagage hadden. Hoewel ons vliegtuig erg groot was en wel vol zat, waren we wel het enige vliegtuig dat op dat moment aankwam.
De eerste twee dagen zaten we in Paramaribo en hebben we vooral gebruikt om bij te komen van de reis en te wennen aan de temperaturen. Ik wil niemand jaloers maken, maar de temperaturen liggen hier toch heel wat hoger dan in Nederland. Of dat echt aangenamer is, daar valt dan wel weer over te twisten.
Na twee dagen was het tijd om door te gaan naar Moengo, een stad met 10.000 inwoners, en ons verblijf voor de komende drie maanden. Gezien we hadden gehoord dat er weinig te verkrijgen was hadden we voor de zekerheid maar groots ingeslagen, achteraf bleek gelukkig dat er genoeg supermarkten zijn en we daar echt niet hoeven te verhongeren.
De eerste week stond vooral in het teken van kennismaken met zo veel mogelijk mensen. Dit gaat niet altijd even snel dus echt veel konden we nog niet aan ons project doen.
We willen samenwerken met een lokale praktijkschool en hebben meerdere malen geprobeerd een afspraak te maken met de directrice van die school. Als wij vervolgens aankwamen op school bleek ze ineens spontaan met verlof te zijn. Gelukkig is het nu na twee weken gelukt.
Tussen de afspraken door vermaken we ons vooral met spelletjes, lezen, series kijken en wat Parbo's (het Surinaamse bier wat overigens gewoon onderdeel is van Heineke).
Na een midweek Moengo was het toch wel tijd om weer naar de stad te gaan en daar wat sightseeing te gaan doen. Uiteraard moesten we 's avonds ook maar eens een kijkje gaan nemen in club Tequila. De naam alleen al was veelbelovend. We hebben zeker ook een geslaagde avond gehad en onze ogen uitgekeken. Wij dansen toch zeker anders dan de Surinamers hier.
De volgende dag zijn we maar gaan uitbrakken in de dierentuin, want meer energie hadden we niet. En 's avonds hebben we Roti gehaald bij de drive-through. Oftewel een McDrive maar dan voor roti, geniaal!!!
Na nog wat afspraken maandagochtend was het 's middags weer tijd om naar huis te gaan. Op naar Moengo! We hebben een vaste taxi chauffeur met een auto waar we precies met zijn zessen inpassen. Maar dan ook echt precies. Met wat boodschappen en rugzakken is er niet veel plek over voor je benen. Gelukkig zit je slechts 1,5 uur opgevouwen. Als de auto onderweg kapot gaat en je langzamer moet rijden, kan dit trouwens wat langer worden..
In Moengo lag het tempo nog steeds laag. Af en toe wat afspraken, waarna we weer vol enthousiasme aan de slag gingen. Na wat gedaan te hebben, merk je al snel dat je vastloopt en weer mensen moet spreken.
Als er weinig te doen is, word je vanzelf creatief en ga je andere dingen bedenken om te doen. Zo onstond de sweet chili vs sambal challenge.
Waarin er vier van ons in team sambal zaten (waaronder ik) en twee van ons in team sweet chili.
De sweet chili pot was ongeveer drie keer zo groot, maar zeker ook drie keer minder pittig. Het werd uiteindelijk een wedstrijd welke pot als eerste op zou zijn. Waarin iedereen heel de week dus te pas en te onpas overal maar saus op aan het smeren was om niet te verliezen. Vrijdag liep dit uiteindelijk enigzins uit de hand waarbij iedereens eten in saus dreef en er doorgegaan werd tot iedereen buikpijn had en iedereen in brand stond. Met pijn in mijn hart moet ik meedelen dat team sweet chili gewonnen heeft, maar we hebben wel gelachen.
Wat minder lachen was het de volgende dag, zaterdag. De dag dat we met zijn zessen een marathon zouden gaan rennen in estafette vorm. Hoewel ik "slechts" 5 km hoefde te rennen, zag ik er met mijn conditie en de temperaturen hier toch enigzins tegenop (lees: ik haatte mijn leven en was mega chagrijnig). Helaas kon ik er niet onderuit dus moest ik toch maar proberen de lol ervan in te zien. Dat lukte aardig toen we daar aankwamen. Iedereen moest naar zijn post gebracht worden en dit was al behoorlijke chaos. Ik werd door een bus ergens afgezet, maar de militaire politie zei dat dit de verkeerde plek was. Dus ik weer in een bus ergens anders heen. Kwam diezelfde militaire politie tot de conclusie dat dit ook niet juist was. Ik moest weer terug naar mijn vorige post, maar dan de overkant van de straat. Dus nu mocht ik met hen mee in de pick-up truck. Tijdens het wachten, kwamen de zenuwen wel op. Gelukkig was er in onze categorie maar één ander team en stonden wij voor. Sterker nog de man die hetzelfde stuk moest rennen als ik, heb ik nooit gezien.
Het rennen ging uiteindelijk beter dan verwacht zonder voorbereiding en met een Chinese maaltijd als voorbereiding.
Toen ik klaar was kreeg ik te horen dat er van het andere team iemand verkeerd was gelopen en we dus nog steeds aan kop lagen. Met nog drie goeie renners te gaan konden we de overwinning al ruiken. Zo hebben we uiteindelijk een team met militaire uit Frans Guyana en met een paar huismannen verslagen en zijn we weliswaar eerste geworden op de Ekiden.
Dit moest gevierd worden dus deze prijsuitreiking wilde we uiteraard niet missen. We zijn heel braaf met zijn zessen blijven wachten op die prijsuitreiking. En dat was lang wachten kan ik je vertellen. Zo lang dat we zelfs hebben gevraagd of er überhaupt een prijsuitreiking kwam. Dat leverde toch wat paniek op bij de organisatie. Driftig zagen we ze verschillende bekers uit dozen halen om ze vervolgens weer terug te stoppen. Inmiddels voelde wij ons toch wel lichtelijk gênant en wilde we snel weg. Maar ze vroegen ons nog even te wachten en uiteindelijk werden we dan toch omgeroepen. Eerste op de vrouwen Ekiden. Niet dat er een mannen en vrouwen categorie was, maar dat hadden zij er ineens van gemaakt. De jongens durfde dus al helemaal niet meer het podium op. Onze tegenstander was al naar huis, waardoor wij het enige team bij de prijsuitreiking waren. Als je denkt nou dit is wel heel sneu, kan ik je vertellen dat dat inderdaad zo was. Vooral omdat de man die de prijs uitreikte aan ons ging vragen of wij gewonnen hadden. En ons vervolgens een beker gaf zonder plakkaat erop. Dat waren ze vergeten, maar daar konden we nog wel contact voor opnemen.
Toen we eindelijk die beker in ontvangst hadden genomen en een beetje over onze schaamte heen waren, wilde we uiteraard nog wel op de foto met de beker. Ik hield hem vast en op aanraden van iemand anders hield ik de beker in de lucht. Met als gevolg dat de beker niet op de foto staat. De man die de prijs uitreikte bleek toch niet zo'n goeie fotograaf als gehoopt.
Ach, we hebben gelachen en het is zeker een goed verhaal.
Na thuis nog wat restjes Chinees te hebben opgewarmd zijn we vooral heel snel in bed gedoken om bij te komen van onze inspanningen.
Vandaag hebben we nog wat sightseeing gedaan. We zijn naar Ford Zeelandia geweest en hebben de World Press Photo Exhibition bezocht die momenteel in Paramaribo is. En zo af en toe begint er dan iemand weer over de sneue doch grappige ervaring van gister waar we een hele lelijke beker, eer en een mooie herinnering aan hebben overgehouden.